نفس بوالهوسان بر دل ر وشن تیغ است

شمع افروخته را جنبش دامن تیغ است

شیشه را سرکشی خویش نشانده ست به خون

گردن بی ادبان را رگ گردن تیغ است

منت سایه ی اقبال ز آتش کم نیست

گر هما بال گشاید به سر من تیغ است

خاک تسلیم به سرکن که درین دش ت هلاک

تو نداری سپر و درکف دشمن تیغ است

نتوان از نفس سوختگان ایمن بود

دود این خانه چو برجست ز روزن تیغ است

عکس خونی ست فرویخته از پیکر شخص

گر همه آینه سازند ز آهن تیغ است

تا مخالف ز موافق قدمی فامله نیست

درگلو آب چو استاد ز رفتن تیغ است

کوه از ناله و فریاد نمک آساید

چه کند بر سر این پای به دامن تیغ است

ذوالفقار دگر است آنکه کند قلع امل

و رنه مقراض هم از بهر بریدن تیغ است

کلفت ز ند گی از مرگ بتر می باشد

شمع ما را ز سر خو د نگذشتن تیغ است

سطر خونی ز پر افشانی بسمل خواندبم

که گر از خویش روی جادهٔ روشن تیغ است

زین ندامت که به وصلی نرسیدم بیدل

هر نفس در جگرم تا دم مردن تیغ است